Öyle iki soluk almayla geçmez bir yorgunluk bu...
Hem ekonomik anlamda hem psikolojik anlamda baya yorulduk.
Yarın için umutsuz bakam insan sayısı coronalı insan sayısından fazla. Tabi Malatya'yı bu tabloya dahil etmiyorum çünkü burada hastalıkla ilgili herhangi bir kural tanımaz, vurdumduymaz bir toplum var.
Neyse konuyu çok dağıtmayayım!
İnsanlar üzerinde yaptığım gözlemler bana ödediğimiz bedellerin zamanla ortaya çıkartacağı ağır travmalardan haber verir nitelikte. Giderek yalnızlaşan insan sayısı öyle çoğaldı ki bu hastalıkta bu durumun tuzu biberi oldu.
Önceden yalnızmıydım acaba diyenlerde var tabi.
Giderek soyutlanan bağlar koptukça akıl sağlığı pek yerinde olamayan ve depresif takılan kişi sayısı çoğaldı.
Toplumda şiddet arttı,
Yaşam kaygısı büyüdü,
Banane diyen insanların hiçte az olmadığını gördük,
Eğitim ve öğretim hayatı ciddi anlamda gerilemek zorunda kaldı,
Belki yıllarını bir üniversiteye girebilmek için harcayan gençlerin okulda okuma hayalleri suya düştü. Heyecanları yarım kaldı,
Herkesin hayatında kocaman belirsizlikler baş gösterdi,
Bir yandan bu hastalıkla yaşamayı öğrendik,
Sağlam psikolojisi olan bireyler bu durumdan istifade edebildi,
Öyle yada böyle bu hastalık yakın çevremize kadar sıçradı,
Bir çoğumuz ölüme bile alıştı,
Adı covid-19 olan bu hastalık kişiye göre şekil aldı,
Tam anlamıyla tanısı koyulamadı,
Artık yaşamın içinden gibi benimsendi ve insanlar alıştığı için sağlık çalışanlarının bile bu duyarsızlık karşısında gardı kırıldı,
Kimse neyden ve kimden kaçtığını anlayamadı,
Ciddi anlamda sağlık sorunu yaşayan kimseye acımadı,
Hepsinden acısı hayatta kalan insanların ayakta kalacak dayanakları azaldı.
Herkeste koca bir güvensizlik yarası açtı.
Zaten inanmakta ve güvenmekte zorlanan insanlar buna birde hastalık bulaşır şüphesini ekledi.
Belki çok konuştuk alınması gereken önlemleri yada dersleri ama bizlerde bırakacağı ağır etkileri düşünmedik bile!
Sadece can ve mal kaybı değil!
Fena halde yalnızlaştık.
Ve bence bu hastalığın psikolojik adı ''yanlızlık ve güvensizlik'' olmalı...