Telaşımız hiç bitmiyor. Herşey alelacele olsun bitsin istiyoruz. Üstelikte istediğimiz gibi olmasına kendimizi çok kaptırıyoruz değil mi!
      
         Sabrımız hiç yok!
         Sıkıntıya, zorluğa, aksiliğe tahammül edemeyecek kadar hızlı yaşıyoruz hayatı. Sabırsızlığımız ve telaşımız yüzünden pandemi sürecimiz bile yeniden artışa geçti mesela.
   
         Hayatı hızlı yaşarken kaçırıyor olabilir miyiz?

         Bir an önce sonlansın diye beklediğimiz çalışma saatleri, bir an önce yeşil yansın diye duramadığımız rutin trafik ışıkları. Sarı yanar yanmaz basıyoruz gaza. Ya da basmasak bile arkadan geliyor korna sesleri.
       
         Bunlara bile sabrımız yokken, nasıl Allah'ın bizi imtihan ettiği sıkıntılara sabır gösterebileceğiz ki?

Tabi ki yeniliriz, kaybederiz ve olmayacak deriz. Acele işe şeytan karışır hepimiz biliriz ama bilmek başka yaşamak çok başkadır. Biz bazen bilipte hayata geçiremeyenlerdeniz. Akışa bırakamıyoruz hayatı. Hep bir endişe, hep bir acaba yüzünden zor ediyoruz sabahları.
         Kalbimizi, aklımızı yoran her mesele için ''Allah ne dediyse o olur'' bile diyemiyoruz artık. Olmayan işler yüzünden kırıp döküyoruz etrafımızda olan insanları. Yaşadığımız her hadise de bize sabrı ve beklemeyi öğretmek isterken Rab, biz daha da tahammülsüz oluyoruz. 
       
       Meşhur İstanbul trafiği gibi kalplerimiz de. Tıkış tıkış ve çıkışı ararken tıkanıp kalıyoruz.!

       Bir türlü anlayamıyoruz bizim için hayırlı olanın geciken de olduğunu. Nefsimiz, irademiz hep karışıyor ve panikle yaşıyoruz hayatı.
       Allah'ın bizim için geciktirdiği her hadisenin güzelliğini vakti gelmeden anlayamıyoruz.
      Olmadı diye sızlanıyor ya da pes ediyoruz. Belki de isyana vuruyoruz dilimizi ve vazgeçiyoruz tevekkül etmekten. 
      Elini kolunu değil, kalbini ve aklını yoruyorsun ama değiştiremiyorsun bazen olanı. Elinde olmayan işler ve imtihanlar yüzünden direnerek değiştiremiyorsun kaderi. 

      Artık biraz teslim olmayı, birbirine tahammül etmeyi, sıkıntıya sabretmeyi öğrenmemiz gerekmiyor mu peki?
      Geciken her şeyin hakkımızda hayırlısı olduğu için olmasını kendimize hatırlatmak bu kadar zor olmamalı...
      Ne sabrın taşsın, ne kalbin yorulsun!
      Biraz Allah'a ve akışa bırak ki, ruhun da insan olduğunu hissetsin...
      
      Ve bilki; sen insansın, bu dünya da olan olmayan herşey senin için...
      Sen beklemesini bilirsen, eninde sonunda neye layıksan ona dönüşeceksin...

      Üzülme!
      Üzüntüne sevinç saklayan var...
      Of.. deme!
      Kalbini senden önce yoklayan var...
      Sen zannediyor musun ki, 
      Kulun adaletiyle bu iş çözülür!
      Adaletlilerin en adilinden, 
      Sana müjde var...